Koffie!
De grens tussen realiteit en fictie is soms heel dun, of ook weer niet.
Maar dan is er… koffie!
Voor deze reeks zijn we te gast in ”Het Verschrikkelijke Zoete Leven” aan het Karperstraatje in Machelen.
24/10/2013- Een koffie met… de echte ZWARTE PIET
Koffie drinken bij een Zwarte Piet. Die is momenteel niet uit de actualiteit te branden, maar is onze koffiegast van vandaag daar zo gelukkig mee?
Alfred Christis, jij was van in de 50-jaren de vaste knecht van de Sint?
Alfred Christis: “Samen met Maurice Van Hove vormde ik inderdaad lange tijd een duo. Ik reed dan met een klein autootje. Als Piet was ik natuurlijk de chauffeur en dat was niet in mijn nadeel. Het was altijd een huzarenstukje om de Sint, met mijter en staf, in de passagierszetel te krijgen. Maar ambetant voelden wij ons daar niet door. Het doel was belangrijker dan het comfort, zeg maar.”
Jullie trokken zowat de gemeente rond in die tijd?
Alfred Christis: “Eigenlijk was het eenvoudig: overal waar we gevraagd werden, gingen wij. Soms zelfs twee maal. Een eerste keer om de kinderen te vragen wat ze graag zouden krijgen; een tweede keer om de geschenken uit te delen. En we trokken ook naar de twee kleuter- en lagere scholen van toen.”
En dat was allemaal voor het goede doel?
Alfred Christis: “Uiteraard. Soms kregen wij wat drinkgeld. Maar veel stelde dat niet voor. Aangenamer was het dat wij hier en daar getracteerd werden op een druppel. En daarvoor moest ik natuurlijk altijd de toestemming vragen aan de Sint. Maar dat was zelden een probleem, want de Sint dronk zelf graag wat “antigel” voor als we buiten kwamen, vaak in de koude en de sneeuw.”
Dat was dus ook telkens opnieuw door de schoorsteen kruipen om mooi zwart te worden?
Alfred Christis: “Pikzwarte schoensmeer en felrode lippenstift smeren, dat was het elke dag. Dat ging er overigens beter op dan er terug af.”
Heb jij je ooit die “zwarte slaaf van de blanke Sint” gevoeld?
Alfred Christis: “Verdorie neen. Dat heeft er ook zeer weinig mee te maken. De Sint en Piet zijn een koppel, evenwaardig, maar elk met zijn rol. De sint acteerde een beetje vanuit de hoogte, met het vermanende vingertje. Een beetje ter hoogte van de ouders. Mijn rol als Zwarte Piet stond dichter bij de kinderen. Uiteindelijk mochten zij van mij hun geschenk en hun snoep ontvangen. Ik stond dus ook dichter bij de gelukzalige blikken en reacties van de kindjes. En dat wou ik voor geen geld missen. Overigens, geschenken uitdelen aan de kinderen. Wat heeft dat in ’s hemels naam te maken met racisme of discriminatie of slaverij? Wie dat zegt, heeft van het hele verhaal niéts begrepen…
En dan was er koffie. Voor één keer met een druppelke…
______________________________________________________________________________________________________________________________________________
9/10/2013 – Een koffie met… Alice ROKEGEM
Vandaag gingen we op de koffie met mevrouw Alice, Maria, Sidonie Rokegem, ooit wereldberoemd in Machelen als “Juffrouw Alice”.
Mevrouw Alice, jij was lange tijd zowat het gezicht van het “strenge klooster”?
Juffrouw Alice: “Ik heb in mijn loopbaan maar op twee plaatsen les gegeven: eerst in Schoonaarde, daarna vele, vele jaren in Machelen. Daardoor alleen al word je misschien “het gezicht”. En streng zijn was toen eenmaal onze regel!
Als je nu voorbij komt aan het klooster, zou je het gebouw amper nog herkennen.
Juffrouw Alice: “De laatste zusters zijn er meer dan tien jaar geleden vertrokken. Dat was het begin van het verval. Dat klopt. En dat was zo spijtig. Het heeft lang geduurd, maar nu zijn ze toch de gebouwen volop aan het opknappen. “Onze” basisschool komt er beter uit. In de oude vleugel komen er sociale flats en er komt ook meer ruimte voor de buitenschoolse kinderopvang ’t Ballonneke. Het doet wel hartzeer dat een ander deel tegen de vlakte ging, op de kapel na. De hamer werd gezet in een belangrijke historische site.
De kapel staat er inderdaad nog, maar wacht blijkbaar op Godot…
Juffrouw Alice: “Ik vind het eigenaardig dat voor de kapel geen oplossing wordt gevonden. Voor erediensten, lof en vespers, zelfs zondagschool zal ze alvast niet meer gebruikt worden. Er wordt gezegd dat ze bestemd is voor horeca of kantoren of zo. Gelukkig maar zullen het karakter van de kapel en de typische architectuur gerespecteerd worden.
De vrije basisschool is dan wel al heel grondig gerenoveerd?
Juffrouw Alice: “De basisschool is helemaal veranderd, met een gloednieuwe gevelbezetting en buitentrap. Maar ook binnenin is alles veranderd. Mochten bijvoorbeeld de juffrouwen Annie en Mia Goeminne, of mevrouw Annie Botterman, of zuster Vincent of Fernandine terug komen kijken, dan denk ik dat ze ter plaatse van hun stokje gaan van het verschieten. Maar zo gaat dat: nieuwe tijden, nieuwe mensen, nieuwe gebouwen. Er is leven na de dood, nog altijd…
En dan was er… koffie.
______________________________________________________________________________________________________________________________________________
1/9/2013 – Een koffie met… Alphonse CHARRIER
Onze eerste gast is Alphonse Charlier, Korporaal van het 169e R.I., die sinds 1918 rust op het Frans kerkhof.
Korpor
aal Charlier, jij was hier in de Eerste Wereldoorlog?
Charlier: “Wij vochten in Machelen en omgeving tijdens het Bevrijdingsoffensief tussen 19 en 31 oktober. Het was een heel hevige strijd. Het dodental in beide kampen en onder de burgers was heel groot. Gelukkig kregen wij hulp van Amerikaanse tanks, want de Duitsers verdedigden zo hardnekkig hun posities.”
Kun je voor ons het strijdtoneel eens omschrijven?
Koproraal Charlier: “Het centrum van de strijd lag zowat tussen Leie en station in Machelen. Eerst brachten de Duitsers de spoorweg Gent-Kortrijk onbruikbaar. Ze brachten daarvoor om de honderd meter bommen tot onploffing. Er werden kraters geslagen van wel 5 meter diameter. De strijd was daar ongemeen heftig. Gedurende 5 dagen met wisselende kansen. Nu eens vorderden wij, dan weer de Duitsers. Maar samen met de Amerikanen konden wij finaal het pleit winnen en konden wij de bossen uitkammen richting Kruishoutem.”
Speelde de strijd zich enkel af aan het station?
Korporaal Charlier: “Bijlange niet. Ook in de Leiehoek ging het er hard aan toe. Daar werd boerenhof na boerenhof door ons ingenomen. Soms duurde het beleg er van wel 3 dagen, zoals rond “Het Toovermeersch”.
Heel Machelen heeft dus erg geleden onder de gevechten?
Korporaal Charlier: “Ik kende het dorp natuurlijk niet zo goed, maar ik herinner me dat de kerk, de pastorij, het station en het klooster zwaar beschadigd werden. Maar eigenlijk bleef geen enkel huis uit de dorpskern gespaard. Gelukkig waren veel Machelaars hun huis ontvlucht.”
Wat is jou het meeste bijgebleven van of in Machelen?
Korporaal Charlier: “Ik apprecieer het enorm dat ik, samen met zowat 750 andere gesneuvelden, een mooie laatste rustplaats gekregen hebben op wat jullie het “Frans kerkhof” noemen. En die jaarlijkse hulde, met al die kinderen die zo voor ons hun doen. Dat vergeet ik nooit!
En dan was er… koffie.